Veel hulpverleners zijn aan het geven: anderen helpen, ondersteunen, hun problemen oplossen. Dat doen ze door hard aan het werk te zijn. Het liefst willen de meeste hulpverleners de last van de schouders van de ander halen. Ik ben er van overtuigd dat dat alleen maar leidt tot overbelasting & uitputting. Een gezonde hulpverlener zorgt eerst voor zichzelf en dan pas voor de ander.
 
Een van de belangrijkste lessen die ik zelf als trainer heb geleerd is zorg dragen voor mijn vitaliteit. Niet alleen met  sporten en gezond eten maar ook door regelmatig stil te staan bij wat er in mijn lijf gebeurt. En - ik noem het maar speelse vitaliteit - in de vorm van dansen, liefst dagelijks even flink lachen en trampoline springen. Het lichaam liegt nooit en kan je waardevolle informatie geven. Mits je er naar luistert. Mijn lijfspreuk:
 

"Ik luister naar het fluisteren van mijn lijf,
zodat het niet hoeft te schreeuwen
om gehoord te worden."

 
Je vraagt je misschien af, wat heb ik hier aan in een OpvoedParty?

Vanuit jezelf in contact met de ander

Veel ambassadeurs zie ik aanvankelijk in de basistraining hard aan het werk. Ze zitten op het puntje van hun stoel, zijn druk bezig met nadenken over de tekst, de deelnemers, het programma, de kaartjes maar niet met zichzelf. Het zou prachtig zijn als je in een OpvoedParty  ook  tijd neemt om jezelf waar te nemen:

• Zit ik zelf ontspannen? Is er contact met mijn rugleuning?
• Praat ik rustig? Hoe is het met mijn ademhaling?
• Ben ik mij bewust van mijn voeten op de grond?
• Kijk ik iedereen aan? Luister ik nog wel aandachtig?
• Is er vertrouwen in mij als ambassadeur?
• Heb ik met iedereen contact?