Lieve Lenie,
Hoe gaat het met je, in deze woelige tijd van een rondwarend virus? Ik hoop dat jij en je geliefden in goede gezondheid verkeren. Met mij gaat het goed. Met mijn gezin ook. De kinderen vinden het vooralsnog geweldig dat ze vakantie-o-nee!-coronaverlof- hebben. En voor ons is het even schakelen. Ik denk dat dat in een notendop is wat er nu aan de hand is. We moeten allemaal schakelen.
Hoe doe je dat dan?
Ik merk bij mezelf dat ik de laatste weken heen en weer geslingerd word tussen een nuchtere blik van ‘ik laat me niet gek maken’ en het gevoel van angst dat de zichzelf opvolgende berichten ook naar boven brengt. Het is overal, iedereen heeft het erover, je kunt er niet meer omheen. De nare scenario’s vliegen je om de oren, die hoeft je creatieve brein niet eens zelf te bedenken. En het is ook serieus natuurlijk.
Angst is meestal geen goede raadgever. En dit is bij uitstek een tijd waarin je je gek kan laten maken door wat er allemaal zou kunnen gaan komen. Wat er allemaal mis zou kunnen gaan. Je helemaal laten leiden door je angstreflex. Dan voel je aan alles: ik moet NU zorgen dat er genoeg eten in huis is, want straks zitten we zonder. Dan lig je ’s nachts wakker en lig je te denken over wat er mis gaat als je 2 maanden geen inkomen hebt. Of wat dan ook. Geloof me. Ik ken het ook. Het is zo menselijk als wat.
Maar... daar waar je geen invloed hebt op wat er gebeurt, heb je altijd een keuze hoe je daar zelf op reageert.
|