[vc_row][vc_column][vc_column_text]Vandaag een ander blog dan dat je van me gewend bent. Ik heb dit keer niet zelf een blog geschreven maar Lotte. Lotte is 17 jaar, ze heeft bij mij stagegelopen en ze schrijft over haar burn-out waar ze al op jonge leeftijd mee te maken kreeg. Een ingrijpend verhaal, wetende dat er steeds meer tieners zijn die een burn-out, of kenmerken ervan, krijgen. Een pleidooi om beter je grenzen te bewaken!
Mijn naam is Lotte en afgelopen zomer ben ik zelf erg hard tegen een muur opgelopen. De muur met (kenmerken van) een burn-out: bijna niks meer kunnen doen, heel de dag last van hoofd- en buikpijn en geen energie meer hebben. Mijn hele lichaam schreeuwde dat het te veel was, dat ik moest stoppen. Dat ik tegen de muur aan was gelopen. En hard ook.
Van het levenslustige zeventienjarige meisje dat overal bij wilde zijn, veranderde ik in iemand die hele dagen in bed lag. Ik had nergens energie voor en voelde me enorm rot. Al mijn vrienden en leeftijdsgenootjes gingen shoppen, stappen, dagjes naar het strand en ik zat thuis… Alleen.
Vanaf dat moment ben ik alleen maar bezig geweest met weer ‘beter’ worden. Ik wilde me zo snel mogelijk weer fit voelen, gewoon weer tiener kunnen zijn. Dit betekende o.a. voor mij dat ik alleen dingen ging doen die me energie opleverden. Want wanneer ik kleine dingen deed die me te veel energie kostte, kreeg ik de rekening gelijk gepresenteerd. Dan lag ik weer een week op bed.
Ik kan je vertellen dat ik mezelf heel hard en vaak tegen ben gekomen in de afgelopen acht maanden. De manier waarop ik eerst leefde was blijkbaar niet de goede voor mij. Ik heb mezelf de afgelopen jaren gewoon uitgeput. En om je dit te realiseren is best confronterend.
Doordat ik zo hard tegen die muur ben opgelopen ben ik stil gaan staan bij welke dingen ik echt belangrijk vind in mijn leven. Een van die dingen is bijvoorbeeld leuke dingen doen met vrienden. Ik ben een gezelligheidsmens en kan daar dan ook enorm van genieten. Er is op dat moment dus niks pijnlijker dan vriendschappen kapot zien gaan, puur omdat ik niet meer de persoon ben die ik voorheen altijd was. Omdat ik niet meer overal bij ben, of omdat ik niet alles meer voor anderen kan doen. Omdat het mij simpelweg gewoon te veel kostte.
Maar het tegen de muur oplopen heeft me ook veel gebracht. Ik heb geleerd dat ik niet altijd voor anderen hoef te zorgen, helemaal niet wanneer ik zelf al op mijn tenen loop. Ik heb geleerd stil te staan, in plaats van altijd maar te hollen. En dat dat ook goed is. Ik heb geleerd NEE te zeggen, zonder me schuldig te voelen.
En het aller belangrijkste wat ik heb geleerd is: dat het voor mij echt heel belangrijk is om naar mijn eigen lichaam te luisteren. Dit kan ik alleen doen door stil te staan en luisteren naar wat mijn lichaam aangeeft. Maar wat haatte ik mijn lichaam af en toe. Hij was hierin mijn grote vijand, maar ook mijn vriend.
Ik hoop dat niemand tegen die muur op hoeft te lopen, want ik kan je vertellen dat ik het echt niet leuk vond… Helaas gebeurt dat wel en zijn er nog veel meer vrouwen die met hetzelfde probleem rondlopen. Ik hoop dat ik door het delen van mijn verhaal meer vrouwen bewust kan maken van het belang van grenzen. Want ze zijn er om je te beschermen.
Lotte
[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]