Geweldige opdracht, zou je denken
Ten eerste verdient de schoolleiding waardering voor het lef dat zij toonden in deze casus. Zij waren bereid om de docenten volledig de vrije hand te geven, binnen de personele mogelijkheden die de school had, natuurlijk. Het onderwijs mocht volledig opnieuw ontworpen worden. Je zou denken: dat is toch fantastisch? Dat je met een blanco vel mag beginnen? Dat je helemaal out of the box mag denken? Nou, niet dus. De ‘Ja, maars’ waren niet van de lucht en er was geen beweging in te krijgen. Zelfs met het tonen van begrip voor de weerstand kwamen zij geen stap verder. Wat is er dan aan de hand? Hoezo niet dan?
Negativiteit is altijd een teken van onmacht. Als mensen zich onmachtig voelen, gaan zij gedrag vertonen dat haaks staat op wat zij eigenlijk willen. Mensen die normaal plichtsgetrouw zijn gaan dan het nemen van verantwoordelijkheid uit de weg. Mensen die doorgaans voor uitdagingen gaan, proberen het niet eens als ze geen mogelijkheden zien om succes te boeken. Mensen die harmonie belangrijk vinden, gaan het in hun onmacht ondermijnen door anderen zwart te maken. Mensen die graag creatief meedenken, zien op zo’n moment ineens een probleem in iedere oplossing. En gek genoeg los je die onmacht niet zomaar op door het geven van invloed. Want het gaat in de kern om een gebrek aan vertrouwen in de eigen vaardigheid om te realiseren wat je van waarde vindt. Als je geen vertrouwen en geloof hebt in je eigen competenties, dan is de meest schitterende opdracht die je krijgt enorm eng. Het versterkt het zelfs.
In welke fase past de opdracht?
Waar je daarnaast tegenaan loopt, is dat de opdracht geformuleerd is vanuit het verlangen van de schoolleiding. Het is een volstrekt legitiem verlangen en het is logisch dat zij vanuit deze invalshoek willen sturen op een oplossing. Alleen hebben de docenten op dat moment niet hetzelfde verlangen. Zij zitten nog in een hele andere fase dan de schoolleiding.
|
