Wachten tot alles weer kan
We zitten al sinds half december in een lockdown. Af en toe kan er weer net iets meer, maar net zo vaak worden velen teleurgesteld in hun hoop op meer versoepelingen. Mensen worden moe van online vergaderen. We zien elkaar nauwelijks live. We kijken zo uit naar de zomer, waarin bij voldoende vaccinaties er weer van alles mogelijk wordt. Dat is ‘de ware’ waar we nu allemaal naar verlangen. Als we echter bezig blijven met wat tot die tijd niet kan, worden we depressief. Of we worden vanuit verzet zo los met de maatregelen dat het risico bestaat dat het juist erger wordt. Arjan Lubach zei in zijn laatste uitzending terecht: “Houd vol! Het wordt echt beter.” Alleen de vraag is wel: wat doen we in de tussentijd?
Of verleg de focus naar wat wel kan
Zo waren er in de afgelopen sessies schoolleiders die zeiden: we kunnen de klassen niet in, dus ik kan nu geen klassenbezoeken doen, terwijl het zo belangrijk is om te weten hoe het gaat. Wat kan dan wel in de tussentijd? Misschien kun je een les laten opnemen en samen terugkijken. Ook kun je een les op afstand volgen via Zoom en er daarna een gesprek over voeren. Dus zolang je de klas niet in kan, zijn er verschillende mogelijkheden om de lessen op afstand te volgen. Ook waren er schoolleiders die aangaven dat de leerkrachten de contacten onderling misten. Teamvergaderingen via Teams waren daarvoor onbevredigend en op school mag men ook niet samen lunchen. Wat kan dan wel in de tussentijd? Stel je voor dat leerkrachten na de laatste les even in tweetallen een wandeling maken. En dat jij daar als leider een rooster voor maakt zodat iedereen elkaar weer een keer spreekt. Misschien kan je per keer zelfs een vraag meegeven waar ze het over kunnen hebben, zodat nuttige inzichten uitgewisseld worden. Zo kunnen zelfs processen in de schoolontwikkeling doorgaan. Dus zolang het niet spontaan kan, organiseer je het in de tussentijd en kan je er nuttige richting aan geven.
Ook na deze Coronatijd
Wanneer straks alles weer mogelijk is, komen er andere verlangens naar ‘de ware’. Zo zijn er genoeg mensen met een verlangen, die wachten tot de omstandigheden ideaal zijn. Perfectionisme kan ons tegenhouden om daadwerkelijk stappen te zetten. Dus zolang de omstandigheden niet perfect zijn, wat doen we in de tussentijd? Als je dolgraag anders les wilt geven, maar je wacht tot daar een bepaalde methode voor is aangeschaft of ontwikkeld, wat doe je dan in de tussentijd? Of als jongeren niet weten wat zij later willen worden, wat hun ware bestemming is. Dan kan je wachten tot je het weet, maar de vraag is, wat doe je in de tussentijd? We kunnen wachten op een nieuwe regering die nieuw beleid gaat maken voor het onderwijs. Die wat gaat doen aan het leerkrachtentekort etc. We kunnen wachten tot anderen wat gaan doen, maar de vraag is, wat doen we in de tussentijd? Want de tussentijd is de mooiste tijd
Als we echt aan de slag gaan met die vraag, ontstaan juiste de mooiste dingen. Als je om moet gaan met beperkingen, word je pas echt creatief. Als je geconfronteerd wordt met imperfectie, ervaar je pas de waarde van compassie en liefde. Als je onzeker bent, sta je juist open voor nieuwe ervaringen en kun je zoveel leren. Juist in het niet weten ligt de ruimte om te ontdekken. Als je wacht op de ware en ondertussen bezig bent om te zien wie er in de buurt is, dan vind je eerder de ware. Net als Kiki in Alles is liefde, want Prins Valentijn bleek haar ware te zijn. Dus laten we de tussentijd goed benutten. |
