Onlangs las ik een spelfout: ouderpartycipatie. Die klonk mij als muziek in de oren. Medewerkers ouderbetrokkenheid zouden willen dat het een feestje was, maar de praktijk blijkt weerbarstig.

Zo hoorde ik:

• Ouders klagen aan het hek over van alles wat de school niet of niet goed doet, maar in actie komen?.....Ho maar.
• Wat zou het leuk zijn als al die etnische groepen hier op school elkaar gaan aanvullen in plaats van "aanvallen", zoals nu soms gebeurt.
• Ik zou dolgraag het gesprek over opvoeding en onderwijs op gang brengen maar in praktijk is dat knap lastig.

Vanuit de overheid wordt ouderbetrokkenheid in het onderwijs gestimuleerd. Onderzoek wijst uit dat ouders een grote invloed hebben op de ontwikkeling en leerprestaties van hun kinderen. Dat geldt voor de betrokkenheid van ouders bij hun kinderen zowel thuis als de school. Het Engels kent de term "education". Dat gaat over het snijvlak van onderwijs, opvoeding, ontwikkeling en opgroeien van kinderen. Ze kunnen geen van allen zonder elkaar. En dus moeten we op zoek naar de verbinding. Met een mooi woord heet dat partnerschap in educatie. Maar wat is dat en vooral: hoe doe je dat?